Brevet van onvermogen

Staatssecretaris Sander Dekker van onderwijs toont volgens mij een brevet van onvermogen door de aandacht van het onderwijs te vestigen op de eisen van het jaar 2032 terwijl hij de visie van passend onderwijs anno 2015 nog niet eens een eerlijke kans geeft met gewenste(of vereiste) faciliteiten. Hij heeft zijn ideeën over onderwijs in 2032 laten uitwerken door een commissie van beleidsmakers die waarschijnlijk is samengesteld uit onderwijsdeskundigen (die de feeling met de werkvloer niet of niet meer kennen), een aantal technologische fanaten die in de toekomst alleen ICT lesmaterialen in de groep voorspellen en een aantal oud-leerkrachten die dankzij het volgen van bijscholingscursussen de praktijk van alle dag bewust zijn ontvlucht.
Ik citeer Aleid Truijens uit de Volkskrant van 19 september j.l.:”geven technologische veranderingen kinderen die in het huidige onderwijs vastlopen meer kansen? Neen. Kinderen die veel gebruik maken van computers op school zijn niet beter gaan presteren in taal, rekenen en natuurkunde. Eerder slechter. De beste resultaten op de drie onderdelen worden behaald in Japan, Zuid Korea en Hong Kong waar ze op de scholen het minst met computers werken! Een computer is een middel, geen oplossing”.
Ondubbelzinnig wordt hiermee toch aangegeven dat aanslepen van welk lesmateriaal ook; er zullen altijd kinderen zijn die iets niet of nog niet kunnen. Wat nodig is, is een daadwerkelijke ondersteuning van leerkrachten die alle inzet willen geven om in houding en waardering ELK kind recht te doen.
Een Staatssecretaris met visie, ook op korte termijn, kan hiertoe een dwingende oproep doen aan de onderwijsinspectie om de kwaliteitscriteria voor een school te wijzigen.